Had ik het niet gedacht...

Had ik het niet gedacht dat ik deze blog niet goed zou onderhouden. Computers en internetcommunicatie zijn nooit mijn sterkste kant geweest. De blogs van vele andere vrienden-in-het-buitenland zijn veel boeiender en veel meer up to date. Maar laten we een nieuwe start nemen, hmmm...

Bijna een maand - wat gaat de tijd snel - geleden postte ik hier mijn vorige berichtje dat eindigde bij het bezoekje van mijn ouders. Mijn brein kan het helaas niet aan om een volledig overzicht te geven van mijn doen en laten in die tijd, laten we het dus houden bij de gebeurtenissen die ik me nu nog makkelijk voor de geest kan halen, want dat zijn meestal ook de hoogtepunten (had ik maar een dagboek, ik neem er toch even mijn agenda bij).

Laat me beginnen bij de niet-toppers: de vele administratieve en technische problemen. Ze zorgden voor veel gevloek van mijnen te wege zelve, maar konden achteraf bekeken de pret zeker niet bederven. Ze hebben allemaal te maken met mijn appartementje en aangezien mijn huisbaas in Zuid-Afrika woont en de dame die verantwoordelijk is voor een maand naar Vietnam is getrokken stond ik er redelijk alleen voor...

Een korte opsomming, want zo boeiend is dit nu ook weer niet, maar openbaar beklag, het kan wel eens deugd doen!

* Een lek om u tegen te zeggen: veel discussies volgden over wie nu de verantwoordelijke is, de eigenaar van de kamer of van het gebouw, maar intussen zit ik er dus nog steeds mee.
* Elektrisch geladen water en de wonderen van een aarding.
* Het onbereikbare internet en de verdwijning van Hans Merket in de databank van de provider, intussen red ik me wel door het stelen van een onstabiele wifispot.
*Het overlijden van mijn computerscherm en de reis van een laptop richting Parijs.
Voila!

Sinds 1 oktober zijn de echte lessen hier begonnen, heel boeiend, uiterst interactief, maar bijgevolg ook bijzonder veel werk. Elke les vergt literatuurvoorbereiding en elke week zijn er welke enkele presentaties te geven of papers in te leveren. Even een kort overzicht van mijn vakken:

* Histoire des idées politiques (filosofie voor gevorderden, zwaar maar leerrijk)
* Les défis de l’Asie contemporain (samen met een opaatje, die zijn hele leven per fiets, te voet of al liftend door Azië gereisd heeft, en bijgevolg een massa aan anekdotes heeft, babbelen over de ontwikkelingen in het Oosten)
* Pouvoir politique du niveau local au niveau européen (beetje herhaling van de kennis over de Europese Unie en tot vervelens toe de Belgische situatie uitleggen, maar best leuk J)
* Christian churches and the european integration (een topper ter vervanging van religie)
* Cours de langue (jawel Frans leren kan best gezellig zijn)

Op die manier is er maar één vak dat ik niet heb kunnen vervangen en dat stelt mij bijzonder tevreden!

Verder mocht ik ook nog een sport kiezen, samen met David (Amerikaan) en José (Spanjaard) besloten we ons aan schermen te wagen. Helaas leek dat meer weg te hebben van ballet dan van een vechtsport, dus hielden we het al snel voor bekeken. Het werd uiteindelijk rugby, in het land van de wereldkampioenschappen, hoe kon het ook anders. Het gaat er wel behoorlijk hard aan toe, en aangezien ik één van de enige beginners blijk te zijn die overblijft na de eerste training, is het er niet op verbeterd. Maar ik probeer er mee door te gaan...

Diner belge chez Hans, bij gebrek aan Belgische traditionaliteiten, kookkunsten en inspiratie ging ik voor Crocques Monsieurs (sommigen betwijfelen inderdaad de Belgische origine J), weliswaar voorzien van rijkelijke voorgerechtjes en het Belgische topbier bij uitstek: ... Carapils! Jawel, ze hebben allen genoten van deze godendrank die ik hen voorstelde als ware Belgische decatesse!



Het ontdekken van het Parijse nachtleven, niet makkelijk aangezien het overaanbod, maar met enkele tipjes her en der, slagen we erin de leuke keten te verkennen... En die zijn er echt wel! Stuk voor stuk prachtplekjes waar er dan nog gedanst en gedronken kan worden ook!

Nuit Blanche à Paris, Parijs gaat voor één nachtje niet slapen, het klonk zeer aantrekkelijk maar het viel helaas wat tegen. Een massa volk en vooral onze groep was te talrijk, na een tiental keer iedereen te zijn kwijtgeraakt, besloten we Centre Pomidou by night te bezoeken in bepertk gezelschap. Een museun van moderne kunst, om 2 uur ’s nachts, het geeft wel een meerwaarde!

Een tweede Sangriada (de correcte naam van het fenomeen met de kuipen vol sangria waar ik het de vorige keer over had). We profiteerden nog een laatste maal van de niet te onaangename temperaturen om ons in grote groep te verenigen op de Champ de Mars.

Spaanse avond van Ana en José: Tortilla’s en jawel... alweer sangria. Intussen was Hanne aangekomen om een weekje in Parijs te blijven en zo kon ik haar dus onmiddellijk aan mijn vriendjes voorstellen.




We hebben onze tijd samen in Parijs ten volle benut, een blits overzicht: fête de vendages à Montmartre, Musée Picasso, Marais, de heuse zoektocht naar het graf van Jim Morisson op het cimetière Père Lachaise, Canal St Martin en jawel de Moulin Rouge...
Dat laatste verdient wel een extra woordje uitleg: van mijn “tantanneke” kreeg ik voor mijn verjaardag 2 tickets en na een mislukte poging om dat voor Hanne verrassing te houden trokken we onze schoonste kleren aan om eens lekker sjiek te doen. T**tengezwier in stijl, glamour en glitter en een fles champagne op de tafel, Paris je t’aime!

En tenslotte, Promenade Urbaine in de buurten van Beaubourg: met onze groep van de franse les begonnen we met uiterst beperkte voorkennis aan een SLAM wandeling in, onder, op en rond Centre Pompidou.
Wikipedia.fr leert ons: "Le slam est un art d'expression populaire oral, déclamatoire, qui se pratique dans des lieux publics comme les bars ou d'autres lieux associatifs, sous forme de rencontres et de joutes oratoires."

Het werd een ervaring om niet snel te vergeten, de organisatoren hadden zwaar politiek gelobby achter de rug om alle “toestemmingen” te krijgen, maar het loonde de moeite... Een slammer die ons in een kerk toespreekt over de liefde voor mannen en hun geslachtsorganen, een oma die vertelt over de seksuele belevenissen van de derde leeftijd, een prachtige tekst over slavernij voor een kunstwerk in Pompidou, ... men ziet het niet elke dag! Het geheel kwam nogal à l’improviste over, maar dat maakte het des te intiemer.

Voila, met deze woorden laat ik jullie,
Tot de volgenden (hopelijk dit keer iets sneller),

Hansie